jest 2:30. dziś wracam do pracy po urlopie. wrócę jak zombi. nijak wypoczęta.
teraz nie mogę zasnąć. 15 lat temu w szkole byłam u dentysty. w tym czasie "życzliwe koleżaneczki" napisały liścik do jakiegoś typa w klasie, że mi się podoba. typowa gimbaza i dziewczynki co im ledwo cycki zaczęły rosnąć, abo nawet niektórym już przestały.
dowiedziałam się o tym po tygodniu. miały niezłą bekę przez ten czas. i przez pierwsze 3 minuty faktycznie byłam zażenowania tym żartem, może nawet zła. teraz nie pamiętam. bo po tym czasie zdałam sobie sprawię, że ten typ to człowiek. ma twarz, imię i nazwisko, swoje miejsce w tej klasie. on istnieje. to było przerażające. do czasu tego żartu zlewał się z otoczeniem. nie zwracałam uwagi czy jest czy go nie ma. nie mówiłam mu cześć, ani nic z tych rzeczy. był po prostu konkretnym zajętym miejscem w ławce. nie miało znaczenia czy był na lekcjach czy nie. element otoczenia, tła. nic więcej. jak tablice ze wzorami matematycznymi na ścianach, z których nikt nie korzystał. jak zdjęcia pisarzy w sali od polskiego, na które nikt nie zwracał uwagi.
Read More » 
